First impressions El Silencio

Inmiddels mijn tweede dag als vrijwilliger erop zitten en nu is het tijd om ook jullie op de hoogte te stellen. Ten eerste: wauw! Wat een indrukwekkende omgeving. Ik zit echt in the middle of nowhere en buiten het dorp is alleen maar jungle. Ik heb al zoveel mooie uitzichten gezien. En ik ben zo blij dat ik hier heen ben gegaan! Mijn familie lijkt tot nu toe aardig maar ik moet wel eerlijk zeggen dat het anders aanvoelt dan in San José en in Sámara. Daar waren de mensen oprecht aardig en hier voelt het meer alsof ik hun inkomstenbron ben. Misschien klinkt dat een beetje hard, zo bedoel ik het niet. Maar ik ben niet de enige die het opgevallen is, de andere vrijwilligers merken het ook. Ik begrijp het ook wel vanaf hun kant.

Op de eerste dag mochten we om 08.30 beginnen, normaal gesproken begin je om 06.00. Ik heb de andere vrijwilligers leren kennen. Twee jongens uit Belgie, die hier allebei al een maand zijn en een stelletje uit Amerika, die net zoals mij dinsdag zijn begonnen. Eerst leerde we hoe we het eten moeten bereiden voor alle verschillende dieren. Dit is nog een hele klus want iedere diersoort moet minstens 10 soorten groente en fruit hebben, maar dan maar zoveel gram van iedere soort en voor de één moet het in kleine stukjes en voor de ander mag het groter. Na 2 uur fruit en groente snijden waren we er klaar voor om de dieren te ontmoeten en hun hokken schoon te maken en ze te voederen. Er is één zeemeeuw, deze kan niet meer uitgezet worden want deze kan niet meer vliegen. Er zijn drie rode papegaaien, deze worden binnenkort uitgezet. Er zijn drie kleine groene papegaaien, deze kunnen niet meer uitgezet worden. En er zijn twee grote groene papegaaien, ook deze mogen niet meer uitgezet worden. Van de apen heb je twee kapucijnaapjes en vijf monos naranja (weet de naam niet in het nederlands). Deze mogen allemaal niet meer uitgezet worden. Alle dieren die in dit rescue center zitten, zitten hier omdat ze beter moeten worden of gered zijn van slechte mensen en niet meer uitgezet kunnen worden. Eén van de apen vonden ze in een bar. Deze was aan het roken en drinken, als een attractie voor de toeristen. Als ik dit soort verhalen hoor word ik boos, wat zijn er dan toch lelijke mensen op de wereld.
Na het schoonmaken van de hokken en voederen van de dieren zijn we terug gegaan naar de kliniek. Hier bleek nog een klein diertje verstopt te zitten: een baby wasbeer. Iemand hield Lila als huisdier, waar ze natuurlijk niet voorbestemd is. Lila leert nu hoe zij in het wild moet overleven en wordt over ongeveer een maand uitgezet. Maar we mochten wel even knuffelen met Lila. En dit vond zij heel leuk. Op een gegeven moment zat ze op mijn schouder en op mijn hoofd, dit vond ik heel ontroerend. Na het voederen en knuffelen met Lila mochten we naar huis voor de lunch. Thuis aangekomen was ik erg moe van de eerste indrukken. Na het eten gingen we weer aan de slag. We hebben 3 uur gespendeerd om vuur te proberen maken. Want we moesten aardappels en eieren koken voor de dieren. Maar omdat het de dag ervoor voor het eerst sinds tijden geregend had, lukte het ons nauwelijks om het vuur aan te houden. Uiteindelijk is het toch gelukt. Daarna wouden we naar de waterval gaan maar toen begon het zo hard te regenen en te onweren dat we besloten naar het enige restaurant te gaan in El Silencio. Deze is hoog op een berg en heeft een prachtig uitzicht. Daar hebben we gewacht tot het droog was en toen zijn we naar huis gegaan.

Vandaag begon onze werkdag om 06.00 met het klaarmaken van het eten voor de dieren en het schoonmaken van de hokken. Daarna zijn we thuis gaan ontbijten. Na het ontbijt reden we met een truck naar de dichtstbijzijnde rivier, 15 minuten rij afstand. Daar reden we vol verbazing de rivier in. Maar Johan (de bestuurder en projectleider) wist wat hij deed en de rivier was niet diep. Het was echter wel een heel avontuur om met een truck door een rivier te crossen. Bij de rivier hebben we stenen verzameld, deze hebben we nodig voor een waterval die ze gemaakt hebben, maar die nu kapot is. Die stenen waren overigens loodzwaar. Na het verzamelen reden we zo dichtbij als we konden bij het rescue centrum. Maar het laatste stukje (heuvel af en op) moesten we lopend doen met hele zware stenen. Ik, en iedereen, ging kapot. Ik heb nog nooit zoveel kracht moeten gebruiken en op het laatst haalde ik het echt uit mijn tenen. Toen we klaar waren met de stenen hoopte we dat dat het was, maar toen mochten we (heuvel op, heuvel af, heuvel op etc) met kruiwagens vol zand lopen! Ik heb mezelf nog nooit zover gepusht als dat ik vandaag ben gegaan. En aan de ene kant voelde het fijn maar aan de andere kant was het echt zwaar om in de hitte zulk zwaar en fysiek werk te verrichten. Toen al het zand op zijn plek was zijn we gaan lunchen. En na de lunch zijn we terug gegaan voor nog meer werk. Inmiddels was ik, en iedereen kapot en nauwelijks in staat om zijn/haar been voor het andere te zetten. We dachten dat ze ons niet meer zwaar werk konden geven… Nou, dat hadden we dus mis! Het water van de gemaakte waterval kwam in een grote zelfgemaakte vijver terecht. En deze moesten we leeg scheppen met emmertjes!!! Omdat deze schoongemaakt moest worden voor de stenen erin konden. We hebben de klus niet helemaal klaar gekregen, het was te zwaar en we kregen onverwacht een nieuwe aanwinst voor het park. Een tucan! Deze was tegen het raam gevlogen en moet ter observatie tijdelijk hier verblijven. Dus moesten we een hok voor hem schoonmaken en ook zijn eten voorbereiden. Daarna vonden we het wel goed voor vandaag en hebben we met zijn allen een biertje gedronken in het restaurant voor we naar huis zijn gegaan.

Nu ben ik echt gebroken en ik denk dat ik het morgen ook nog wel zou voelen. Het harde werken was fijn in de zin van dat je resultaat zag en jezelf echt moest pushen. Maar ik hoop niet dat iedere dag zo zwaar is. Ik zat te twijfelen of ik hier twee weken of vier zou blijven maar ik denk dat ik voor drie weken ga.
Het is hier nog maar 19.00, maar ik ben toe aan mijn bed en ik ga slapen! Hasta luego familia y amigas.