Samara Paradise

Geen internet in Samara, alleen op school. Dus veel hebben jullie niet gehoord van mij. Ik heb internet ook niet echt gemist. De sfeer was zo goed in Samara. En de vibe zo relaxt.
Zondag reisde we af naar Samara. De busrit zou 6,5 uur duren, maar duurde uiteindelijk maar 4 uur. Het kan veel korter duren of veel langer duren, als de aangegeven reistijd. In Samara aangekomen hadden we moeite om bij de school te komen. Niet omdat we de weg niet wisten, maar omdat de weg over het strand was. En dat ging natuurlijk niet met onze rolkoffers. En een koffer van 23 kilo over het hete strand heen tillen leek ons ook geen goed plan. Uiteindelijk zijn we door tico’s door restaurantjes en winkeltjes begeleid naar de school. Een alternatieve route, die officieel geen route is. Zo gaat dat hier dus.
Op school aangekomen werden onze gastfamilies gebeld, zodat ze ons op konden halen. Voor mij kwam er een oude vaal blauwe auto zonder ramen aangereden. Mijn koffer paste niet in de achterbak, dus liet de meneer de klep gewoon open. Ik moest voorin gaan zitten en op de achterbank zaten allemaal kinderen mij met grote bruine ogen aan te staren en een beetje te giechelen. Ik stelde mij voor aan de man, want ik ging er vanuit dat hij bij mijn familie hoorde. De man praatte vrolijk tegen mij terug. Bij iedere hobbel vreesde ik dat mijn koffer uit de achterbak zou vallen, maar dit gebeurde gelukkig niet. We reden Samara uit en na een tijdje gereden te hebben kwamen we in een klein dorpje, zonder grote hekken en tralies (zoals in San José). Ik weet trouwens niet of je het een dorp mag noemen, want het zijn maar 2 straten. Ik denk dat het eerder een gehucht was. Dit gehucht werd overigens door de tico’s zelf The Ghetto genoemd. Hier heb ik niets van gemerkt tijdens mijn verblijf.
We stopte bij Soda La Perla. Mijn gastgezin heeft een klein restaurantje (erg lekker eten). Aangekomen bij Soda La Perla kwam ik erachter dat de man gewoon een taxi chauffeur was en helemaal geen lid van de familie.

Mijn nieuwe mama tica liet mij mijn kamer zien. Dit is een kleine cabina (hutje). Er staat een bed, bureau, kast en er hangt een spiegel. Achter het bed is een kleine badkamer. Alles voor mijzelf. Dit is heel zelfstandig en vind ik persoonlijk fijn. De cabina is oud en iet wat vuil. Maar alles werkt en de cabina is in vrolijke kleuren geschilderd. Melissa woont naast mij en Gabriella woont tegenover mij. We kunnen ieder moment van de dag naar elkaar toe lopen.
’s Avonds zijn Melissa, Gabriella en ik terug naar de school gegaan voor een tour. Deze tour was door Samara, en erg kort. Maar goed, Samara is ook niet groot. Daarna zijn we terug naar onze huizen gegaan.. We mogen overdag wel over het strand lopen, wat een veel kortere route is. Maar ’s avonds niet. Ik dacht in eerste instantie omdat er dan misschien foute mensen over het strand lopen. Maar nee, het is omdat de krokodillen dan uit de rivier komen en zich nestelen op het strand. Ook heb je hier schorpioenen, roggen en gigantisch grote kakkerlakken! Ik kan jullie blij vermelden dat ik gelukkig alleen nog maar één kakkerlak gespot heb. Hoewel die wel zo groot als je hand is en inmiddels mijn vaste huisdier is geworden. Ik hem hem Brutus vernoemd. Het is meer in honden naam dat weet ik, maar ach… Hij is dan ook net zo groot als een kleine hond…
Maandag gingen we naar school, en hadden we een toets om ons Spaanse taal te testen. Gelukkig zijn we alle 3 een niveau omhoog gegaan en zitten we nu bij elkaar in de klas. De school is mooi, maar ze zijn ook heel streng. In de klas en gemeenschappelijke ruimtes mag je alleen Spaans praten! Dit is natuurlijk wel goed voor het ontwikkelen van je taal. Maar zoals meiden zijn, we kletsen nog al veel, is dit erg moeilijk en hebben we al een paar keer een waarschuwing gekregen. Oeps!

Dinsdag morgen zijn we om 05.30 opgestaan, omdat we ons op hadden gegeven voor yoga om 06.30. Vroeg opstaan hier is trouwens geen probleem. Het leven begint hier veel vroeger en men gaat ook vroeg op bed. En je kan toch niet heel lang slapen omdat je word wakker gemaakt door apen op je dak, dit klinkt net als donder. Yoga beviel ons goed, dat kon ook niet anders want het was aan het strand. Na yoga hadden we gelijk les. Ik had van maandag t/m vrijdag 1 dagdeel les. Of je hebt van 8 tot 12 les of van 13 tot 17. Meestal liggen we voor of na de lessen op het strand. Maar het dorp heeft erg leuke winkeltjes en gezellige barretjes.

Mijn gastgezin heeft 3 loslopende honden. Op mijn eerste schooldag wandelde ze helemaal mee tot aan school! Ik wist niet zeker of dit de bedoeling was, maar ze wouden gewoon niet thuis blijven! Dapper zijn ze wel. Want het strand van ons huis naar school word onderbroken door een snel stromend riviertje waar een mens gewoon door heen kan wandelen. Maar voor deze hondjes was het een hele klus, en toch deden ze het zonder problemen! Het is mij nu duidelijk dat ze niet mee mogen, maar nog steeds gebeurd het regelmatig. Ik kan ze niet thuis laten blijven en stiekem vind ik het ook niet erg.
Op een avond zijn ze zelfs meegelopen toen we gingen stappen. De discotheek was aan het strand maar de honden mochten natuurlijk niet mee naar binnen. Toen hebben ze braaf voor de discotheek zitten wachten tot ik er klaar mee was en ze mee naar huis nam. Er lopen trouwens erg veel honden gewoon los in Samara. Het leuke is dat ze er stuk voor stuk goed uit zien en dat ze graag een stukje met je meelopen. De mensen hier noemen mij al de Dog Wisperer. Al vind ik dit zelf niet helemaal kloppen, want je ziet wel vaker honden meelopen met andere mensen.

Op mijn laatste vrijdag in Samara kwam ik de yoga lerares tegen. Zij is heel aardig en zen. Ze heeft altijd hele mooie oorbellen in, in de vorm van dromen vangers. Ik heb twee weken lang in Samara gezocht naar deze oorbellen, maar ik heb ze niet kunnen vinden. Dus vrijdag heb ik het aan haar gevraagd. Ze vertelde mij dat ze ze zelfde maakte en daarna vroeg ze of ze ook een paar voor mij moes maken. Natuurlijk wou ik dat, maar ik zou al bijna weggaan en zij ook. Ze heeft ze diezelfde avond nog gemaakt en zaterdag morgen onder een steen gelegd in de tuin van school. Daar heb ik ze zaterdagmorgen opgehaald en wat geld voor haar weer onder de steen gelegd. In Nederland zou zoiets niet kunnen, het zou niet eens opkomen in je hoofd. Maar in Samara kan het. Ik heb nu hele bijzondere mooie oorbellen handgemaakt door de yoga lerares. Dat is pas een goed souveniertje.

Samara is voor mensen die niet stil kunnen zitten niet heel interessant. Gelukkig kan ik dat dan weer wel goed. Buiten dat ik twee weken Spaans heb geleerd en meegedaan heb aan yoga, heb ik vooral op het strand gelegen en gezwommen. Het was heerlijk. Ik ben goed tot rust gekomen en ook een beetje bruin. Samara wordt in reisboekjes The Black Hole Of Happiness genoemd. Men zegt dat als je er eenmaal bent geweest, je terug komt of zelfs niet meer weg wilt. Nou, ze hebben gelijk. Ik wou dus echt niet weg! Ik kan zo genieten van de levensstijl die ze daar hebben. Alles is zo heerlijk rustig en de zon schijnt gewoon altijd. De mensen zijn super aardig en voor een klein dorp heeft Samara een heel groot strand. En verder in principe ook alle winkels die je nodig hebt. Wil je toch iets speciaals is er een grotere plaats genaamd Nicoya, nog geen half uur verderop. Dus ja Samara, ik kom zeker terug!
In mijn laatste weekend had ik het moeilijk. Het begon natuurlijk heel goed, omdat ik mijn tweede diploma Spaans heb gehaald. Maar daarna realiseerde ik me dat ik bijna weg moest. En ik had heel graag nog veel langer willen blijven. Ik ga het dorp, het strand, het weer en de mensen zo erg missen. Om goed af te sluiten hebben Melissa en ik zaterdag de hele dag op het strand gelegen. En daarna zijn we met zijn vieren uit eten gegaan en hebben we nog even de lokale kroeg bezocht. Dus zondag heb ik wel lekker geslapen in de bus terug naar San José.