5 en 6 januari

Zondag toch niet zo heel veel gedaan. Nog steeds erg moe en Maud heeft ook de hele dag in bed gelegen (zij was opstap geweest). Het weer valt tot nu toe een klein beetje tegen. Temperaturen schommelen rond de 20, maar door een stevige wind kan het soms best koud aanvoelen. Ook is het veel bewolkt, de zon is nog niet zo goed te vinden. Ondanks het weer en mijn moeheid wil ik niet nog een dag binnen verspillen. In mijn gebrekkig Spaans heb ik aan Maria gevraagd of ik de buurt mocht gaan verkennen. En zo kreeg ik de sleutel van het huis en een zelf getekende kaart van Fernando.

Deze stad is niet te vergelijken met iets in Europa. De huizen zijn over het algemeen armzalig en kwetsbaar, maar dan wel weer in vrolijke kleuren geverfd. Voor de betere huizen staat een gigantisch hek. Zo ook voor mijn huis. Dit voelt veilig. En het word extra veilig, aan de overkant van de weg staat een klein hokje waar regelmatig een agent in zit, deze houdt braaf de wacht over de buurt. Af en toe verhuisd hij naar een hokje verderop. De wegen zijn onbegaanbaar. Weliswaar geasfalteerd maar er zitten veel kuilen en scheuren in.
Met de zelf getekende kaart van Fernando heb ik de buurt verkent. De buurt is één van de betere buurten in San José. Ik ging opzoek naar een supermarkt voor mijn lunch. Dit is de enige maaltijd die ik niet krijg in mijn gastgezin. Voor de supermarkt staat een beveiliger. De supermarkt zelf is goed gevuld en redelijk duidelijk qua indeling. Alle bruine ogen priemen in mijn rug en ik voel me een echte toerist. Het raarste product wat ik in de supermarkt gevonden heb zijn toch wel de boksballen die je om de 5 meter tegen komt. Ook is er een eetcafé midden in de supermarkt.
's Avonds hebben Maud, Maria en ik een Spaanse serie gekeken. Ik kon het niet helemaal volgen maar enkele woorden begreep ik en met de beelden erbij was het wel te volgen. We zijn vroeg op bed gegaan die avond, want de volgende dag moest ik mij al om 08.30 melden op school.

Mijn wekker ging om 07.00, alleen was ik al ver daarvoor wakker. Om 05.00 vannacht al. Laura kwam thuis van haar nachtdienst, en daarna heb ik niet echt meer kunnen slapen. Aan de ontbijt tafel zat een vreemde vrouw genaamd Barbara. Barbara was die nacht aangekomen in San José en zou maar twee nachten blijven, daarna ging zij vrijwilligerswerk doen in Limon. Barbara en ik werden, begeleid door Maria, naar school gebracht. De bussen zijn 'bijzonder'. Op de bus zelf staat een wijk. Maar of het de wijk is waar hij heen gaat of waar hij vandaan komt is volstrekt onduidelijk. Verder zijn er bushaltes, maar de bus stopt waar die wil stoppen, en anders niet. Als je de bus wilt aanhouden moet je vooral niet zwaaien. De buschauffeur zwaait vrolijk terug maar rijdt ook door. Nee, je moet een andere rare armbeweging maken. Een beweging die wij in Europa niet echt tolerant zouden vinden. De bussen zelf zijn ongelofelijk krakkemikkig en oud. Ze ratelen en piepen aan één stuk door en bij elke kuil of bocht wordt je door elkaar geschut. Het heeft zo zijn charme. Als je wilt dat de bus stopt moet je aan een touw gaan hangen die aan het plafon van de bus vast zit. Dat touw activeert een lampje en pieptoon bij de buschauffeur waardoor hij (hopelijk) stopt.

Maria heeft Barbara en mij afgezet bij school en haalt ons om vijf uur weer op. Barbara ging haar eigen weg, zij volgt een heel ander programma als mij. Ik werd naar een introductie lokaal gestuurd. Hier ontmoette ik Melissa en Gabriella, twee Nederlandse meisjes. Het voelde zo fijn om buiten het Spaans en Engels nu ook even weer Nederlands te kunnen praten. We hoopte dat we bij elkaar in een groepje zouden komen, maar helaas werd ik gescheiden van hun. Ik zit in een groepje met twee andere meiden en één jongen. Marja of Marcia (vergeten) is onze lerares Spaans. Zij is heel aardig, maar praat soms nogal snel. Ik vond de eerste dag op school zwaar. Dit komt door alle nieuwe prikkels en het feit dat je je goed moet focussen om te begrijpen wat er gezegd word en wat ervan je gevraagd word. In de pauzes heb ik het erg gezellig gehad met Melissa en Gabriella. Zij vertelde mij overigens dat zij geen wifi hadden in hun gastgezin, ik heb dus echt mazzel gehad. Nu maar hopen dat ik ook wifi heb in mijn gastgezin in Samara. Vrijdag willen Melissa, Gabriella en nog een paar andere meiden naar het strand. Daar heb ik echt zin in!

Na de lessen Spaans kregen we een korte oriëntatie. Zo kregen we een bus schema, telefoonnummers van taxi's, een kaart van San José en informatie over de talenschool zelf. De talenschool is de organisatie die ons met van alles kan helpen. Ze kopen tickets voor ons, plannen uitjes, regelen van alles wat wij vragen. Zolang we het maar aangeven en betalen. We mogen alles aan ze vragen en ze zullen ons met alles helpen. Met onze studentenkaart kunnen we korting krijgen in bioscopen, musea en nationale parken. Ze geven ons graag tips en helpen ons Costa Rica zo goed mogelijk te verkennen. Morgen moet ik kiezen welk vrijwilligersproject ik wil doen.