And then reality kicks in...

Vorige week heb ik mijn grootste rekening tot nu betaald. Namelijk de rekening van mijn 8 weekse reis in Costa Rica. Het bedrag was even slikken. Maar ik had gerekend op meer, dus ergens was het ook een meevaller. En dat is niet verkeerd in deze tijd. Maar goed het betekend ook dat het dan toch echt bijna zover is. En dan realiseer ik me ineens: yo no habla espanol! Ik heb een app gedownload op mijn telefoon genaamd Duo Lingo. Daarmee leer je zogenaamd heel goed Spaans. Misschien wel als je het dagelijks doet, maar niet met mijn één keer in de maand motivatie instelling. Wil je een taal snel leren denk ik toch echt dat je met de taal dagelijks geconfronteerd moet worden. En hoewel ik mij in het Engels hoogstwaarschijnlijk prima verstaanbaar kan maken in Costa Rica moet ik mijzelf toch echt gaan dwingen om zoveel mogelijk in het Spaans te praten. Wil ik de taal echt leren.
De app leert mij dingen zoals: yo soy una nina. Ik ben een meisje… Dan denk ik: wat is daar nuttig aan? Dat kan iedereen toch wel zien?! Nee, ik wacht wel tot ik daar ben. En me tussen de echt Spaans sprekende mensen bevind.

Ik geloof niet dat Spaans spreken mijn grootste probleem daar zal zijn. Het probleem zit hem meer in vertrekken. Weg van huis te gaan, heel ver weg. Mijn ouders en vriendinnen moeten missen. Me daar moeten aanpassen en niet op zondag even naar mijn ouders gaan om bij te komen. Of een vriendin vragen om langs te komen met een fles wijn omdat ik wel wat troost kan gebruiken. En natuurlijk pak je het daar wel weer een beetje op. Ik zit ongetwijfeld in een leuk gastgezin. En mijn klasgenoten van de cursus Spaans zullen in hetzelfde schuitje als mij zitten. In die zin zul je wel snel vrienden maken. Maar het is toch anders als thuis. En je weet dat het maar tijdelijk is. Want voor je het weet is het voorbij en zit je weer in Nederland en spreek je die mensen hooguit via de mail nog eens.

Buiten dat soort angsten om denk ik dat ik het geweldig vind om daar te zijn. Ik ben er de laatste tijd wel achtergekomen dat ik niet wil leven om te werken. De dagelijkse sleur van negen tot vijf in een baan die ik stiekem toch eigenlijk wel afschuwelijk vind breekt mij en m'n creativiteit op. Ik word er niet gelukkig van. Heel cliché, en velen van jullie zullen denken: je moet werken om te kunnen leven. Je moet werken om leuke dingen te kunnen doen. Werk is niet altijd even leuk. Je hebt geen keus… Ik heb wel een keuze. En als ik ervoor kies om werk te gaan doen waarbij ik bijna niets verdien maar het wel echt super leuk vind, dan heb ik dat ervoor over.
Daarbij komt dat ik denk dat het ook door verschillende generaties komt. Mijn ouders komen bijvoorbeeld uit een generatie waarbij je hard moest werken, voor je centen en voor je plezier. Ik kom meer uit de generatie je moet iets doen wat je echt leuk vind. Ongeacht het geld… Wat is geld nou eigenlijk? Het houdt je in leven maar geldbeluste mensen zijn ook ongelofelijk hypocriet.

Dit is een gespreksonderwerp die de laatste tijd best wel vaak ter sprake komt tussen mij en m'n ouders, m'n zus en m'n vrienden. Bijgevoegde foto heeft mijn vader mij gestuurd na een conversatie over dit onderwerp. En ik denk dat deze foto precies omschrijft wat ik bedoel. ''Happiness is not a state to arrive at, is't a manner of traveling.'' Je kunt deze quote in meerdere contexten opvatten natuurlijk en dit heb ik ook zeker gedaan. Maar als we even in de context van deze blog bekijken gaat het erover hoe iemand zomaar ineens reislustig kan worden. Wegdrijft van haar bekende veilige wereld en haar geluk vind op de weg naar bestemming. Het gaat niet om de bestemming. Of het nou Amsterdam, Zweden, Griekenland, Nepal of Costa Rica is… Het gaat om je reis erheen, en de reis die je daar maakt. De reis naar je eigen geluk. De kennis die je op doet, de cultuur die je proeft… Je wordt er rijk van. Rijk in kennis, ervaringen, geluk...

Enfin. Het is nog niet zover, maar het is ook niet heel ver weg meer. Ik moet nog één week in Winschoten werken. Volgend weekend verhuis ik terug naar Zuidlaren en dan werk ik nog drie weken in Groningen. De laatste centjes bij elkaar halen. Dan is het kerst en ga heb ik nog een lang weekend Vellereux, België, met de familie. 1 januari rijden we terug naar Zuidlaren. En 3 januari zal ik in alle vroegte naar Schiphol gebracht worden. Met het idee dat ik om 10 uur 's avonds in San Jose, Costa Rica aankom, terwijl het in Nederland inmiddels 4 januari is...