Tweestrijd

De tijd gaat te langzaam. Is het al 3 januari? Ik kan niet wachten tot ik eindelijk zonder jas naar buiten ga. Tot ik (redelijk) vloeiend Spaans spreek en tot mijn voeten het hete zand en het zoute zee water onder zich voelen. De tijd gaat te snel. Ik heb nog maar 1,5 week en dan is het al 3 januari! Niet veel tijd meer over om me voor te bereiden en om afscheid te nemen van iedereen. Ook niet veel tijd meer om te denken dat ik de zenuwen nog wel even kan uitstellen omdat Costa Rica nog heel ver weg is. Ik ben in tweestrijd.

Vorige week vrijdag heb ik de informatie van mijn eerste gastgezin ontvangen. Het betreft een familie genaamd Chaves-Delgado. Maria Luisa is huisvrouw en getrouwd met Fernando, die werkt als accountant. Ze hebben drie kinderen. De oudste is dochter Jaqueline, ze werkt als fysio therapeut, en is getrouwd met José Pablo. Zoon José en dochter Laura wonen allebei nog thuis en studeren. Valeria is een nichtje dat overdag word opgevangen door Maria Luisa als haar ouders aan het werk zijn.
Dit is de familie waarbij ik de eerste twee weken zal verblijven. Ik kijk er heel erg naar uit om deze mensen te ontmoeten. Maar ik vind het ook best spannend om zomaar in te treden tot hun familie. Ik ken ze alleen van papier. Ik heb de dochters en zoon geprobeerd op te zoeken op Facebook. Maar Chaves-Delgado is nogal een populaire achternaam daar, onbegonnen zaak dus...

Afgelopen zaterdag heb ik mijn laatste werkdag bij de schoenwinkel gehad. Het was een gezellige drukke dag, maar ik was ook opgelucht toen ik klaar was. Niet alleen vanwege het werk, maar ook omdat het betekende dat mijn avontuur nu echt heel erg dichtbij was. Er was een vader met een zoon in de winkel die ik probeerde te helpen aan een nieuw paar schoenen. De vader zei: ''welke verkooptechniek ga je op ons uitoefenen?'' Ik had er zo een paar verschillende technieken kunnen bedenken, die ik normaal gesproken zonder na te denken op de verschillende types klant toepaste. Vaak met het gewenste resultaat: verkoop, verkoop, verkoop! Ik schrok van mijn eigen gedachtes, en realiseerde me dat ik mensen zomaar wat aansmeerde. Zelfs als ik niet achter het product stond. En ik besloot dat ik op mijn laatste dag een andere aanpak zou gaan toepassen. Een gezellige, 'no pressure' aanpak. Niets aansmeren aan klanten, maar gewoon goud eerlijk zijn. Gewoon mijzelf zijn...
''Geen meneer, als ik het maar gezellig heb met de klant en op mijn werk.'' Was mijn antwoord. De man veranderde van ijskoud naar erg vriendelijk en we hebben met z'n drieën uitgebreid staan kletsen en lachen in de winkel. Mijn dag kon niet meer stuk. En ik heb me uitstekend vermaakt en nog goed verkocht ook.
Voor mij is deze situatie in de winkel wel een bevestiging geweest dat ik iets voor mensen (of dieren) wil betekenen. En niet wil werken voor de omzetten en de cijfertjes, zeker niet als dat betekend dat ik mensen iets aansmeer.

Vandaag heb ik mijn laatste vaccinaties gehad voor de reis. Ik snap nog steeds niet dat sommige mensen zich zo druk maken om die prik. Het voelt niet fijn, daar ben ik het mee eens. En ook ik ben bang voor naalden. Maar er gewoon niet naar kijken en diep adem halen helpt. Het is zo voorbij, en de pijn stelt niet zoveel voor. Ik ben voor 10 jaar goedgekeurd tegen DTP, 3 jaar goedgekeurd tegen rabiës. En zodra ik over een jaar mijn laatste prik heb gehad, ben ik voor 25 jaar goedgekeurd tegen Hepatitis A+B. Met dat in mijn achterhoofd + de goede voorbereiding kan ik straks veilig op reis gaan.