De reis

Donderdag 2 januari de verjaardag van mijn zus gevierd, terwijl ze eigenlijk pas 3 januari jarig was. Maar 3 januari was een beetje te chaotisch. Gelukkig vond ze dit niet erg en ze is zelfs mee gegaan naar Schiphol om mij uit te zwaaien. Omdat mijn vliegtuig naar Newark New York al om 09.15 vloog, ging onze wekker om 03.00, half uurtje later zaten we semi wakker in de auto.
Omdat we ze vroeg waren, en het kerstvakantie was, kwamen we geen extreme drukte tegen onderweg en waren we ruim op tijd op Schiphol, zelfs 25 minuten te vroeg voor het inchecken! Even wachten dan maar. Inchecken zoals altijd gedoe. Dit niet goed, dat niet goed, machine werkt niet, personeel werkt niet, etc. etc. In ieder geval was ik alweer blij dat we ruim op tijd waren. Na het inchecken wouden we allemaal Starbucks. Op de weg mocht het dan wel niet druk zijn, maar voor de Starbucks stond een giga rij. Goed, doen we espressobar. Koffie was prima te doen en de roomboter croissants als ontbijt waren heerlijk. Terwijl het bij mijn ouders en zus volgens mij allang ingezonken was, begon bij mij de gedachte van vertrek nu pas echt goed in te zinken. Dit waren voor de komende 2,5 maand mijn laatste 60 minuten met de familie. De familie die ik al 21 jaar ken, die ik al 21 jaar lief heb. De familie die altijd voor mij klaar staat. De familie waarmee ik altijd samen op vakantie ging, maar nu laat ik ze achter... Die gedachte kroop steeds verder bij mij naar binnen. Toen eenmaal de laatste minuten aanbrak en we voor de paspoortcontrole stonden, hield ik het niet meer droog en hebben we gezellig met de hele familie een potje staan janken. Het leek wel een aflevering van: Hello, Goodbye. In de rij naar de paspoortcontrole heb ik maar 2 keer omgekeken, voorbij de controle stiekem nog 1 keer. En alle 3 de keren stonden ze daar, netjes achter het hek mij uit te zwaaien.

Voorbij de paspoortcontrole heb ik nog een tijdje lopen vechten tegen mijn tranen. Eenmaal bij de juiste gate aangekomen waren er geen tranen meer en wist ik dat ik verder kon gaan. Maar voor ik daadwerkelijk verder kon moest ik nog even door de douane. Mijn paspoort werd weer gecontroleerd, er werden mij een paar vragen gesteld over mijn plannen en daarna mocht mijn tas, jas en riem door de scan. Zelf mocht ik ook nog even door een levensgrote scan. Waar je wijdbeens in mag gaan staan en met je armen omhoog, als een echte crimineel. Daarna hoefde ik gelukkig maar een kleine 20 minuten te wachten en toen mochten we al boarden. Ik heb het wel eens anders meegemaakt, dacht ik bij mijzelf. Dat je daar uren bij die gate zat te wachten... Later tijdens deze reis zal ik denken: had ik die gedachte nou maar afgeklopt...

Het vliegtuig vertrok op tijd en had leuke films en series aan boord. Ik heb me prima vermaakt, hoewel ik af en toe wel heel graag mijn benen wou strekken. We landde een half uur te vroeg op Newark Liberty International Airport (New York). Dit trok de piloot echter weer recht door een half uur te gaan taxiën. Eenmaal uit het vliegtuig was ik blij dat ik mijn benen weer voelde. Eerst mijn koffer maar weer ophalen (dit moet tegenwoordig ook als je overstapt, kost ze minder tijd en mankracht als je het zelf doet). Maar voordat je je koffer mag halen moet je eerst weer door de paspoort controle. Er worden je wat vragen gesteld over je verblijf en wat je bij je hebt. Daarna scannen ze je vingers. Eerst van je pink t/m je wijsvinger en dan je duim, beide handen. Vervolgens maken ze nog een foto, die je niet te zien krijgt, maar je lijkt vast op een crimineel. Daarna mocht ik mijn koffer halen. Deze lag natuurlijk net zo zodat ik er niet bij kon. Gelukkig was er een lange aardige Amerikaan die mijn koffer van de band trok. Een stukje verderop kon ik mijn koffer weer inleveren. Handig? Blijkbaar. En weer door de douane. Deze mannen waren veel strenger. Ik moes nu zelfs mijn schoenen uitdoen! En weer door de scan. Ook nu werd ik gelukkig goed gekeurd, alleen moest ik wel mijn water uit Nederland weggooien. Na de douane heb ik dit flesje gewoon weer gevuld met water. Nu begon het lange wachten pas echt. Mijn vlucht zou pas over 6 uur gaan. Inmiddels was ik best moe, dus ik ben eerst een tijdje bij de juiste gate gaan zitten. Waar ik naar de sneeuw heb zitten staren. In de VS was het noodweer, dit werd mij pas echt duidelijk toen de ene vlucht naar de andere vlucht gecanceld werd. Het waren allemaal vluchten binnen de VS zelf, dus ik ging er vanuit dat het met mijn vlucht wel goed zou komen.

Nadat ik drie keer de terminal op en neer gehuppeld was, om mijzelf te vermaken, wou ik weer bij mijn gate gaan zitten maar deze was vol. Dus ik ging een gate verderop zitten. Hier stond een vlucht naar Tampa aangekondigd. Deze was inmiddels al vertraagd en men was heel erg bang dat ook deze gecanceld werd. Er kwam een aardige Amerikaanse vrouw naast mij zitten en we hebben al kletsend elkaar door de wachttijd heen gesleept. Toen haar vlucht eindelijk 2 uur later dan gepland ging boarden ben ik mijn avondeten gaan halen. Vlak daarna zou mijn vliegtuig ook gaan. Al snel werd er na het eten een gate wijziging doorgegeven, en toen begon ook voor mij het gezeur.
De gate wijziging had ik enigszins wel verwacht. Aangezien aan de gate nog het vliegtuig stond naar San Francisco (twee vluchten voor mijn vlucht.) En Chicago uitgeweken was naar een andere gate (de vlucht voor mijn vlucht.) Door de gate wijziging kwam ik terecht aan de andere kant van de terminal, weer heel toevallig een vlucht naar Amsterdam op het punt stond om te gaan boarden. Heel even kwam de wens naar boven om dat vliegtuig te gaan halen. Maar ook die vlucht werd vertraagd. Het was wel komisch om dat Nederlandse gescheld om mij heen te horen terwijl ik gewoon in Amerika was, en op het punt stond om te vertrekken naar Costa Rica.
Uiteindelijk gingen we een uur later boarden dan gepland. En heb ik nog een uur in een stilstaand vliegtuig gezeten omdat de tassen en de catering nog niet ingeladen was. Inmiddels verkeerde ik, niet het vliegtuig, in instortingsgevaar en heb ik een groot deel van de vlucht geslapen. Behalve die paar keer dat ik wakker werd geschut van turbulentie, die was best heftig aanwezig.

Aangekomen op Juan Santamaria International Airport (San José) had ik meer mazzel. Ik was vrij snel aan de beurt bij de paspoortcontrole, mijn koffer kwam als eerste op de band en ik kwam daardoor als eerste door de douane. Deze was echter een lachertje vergeleken met de douane van de VS. Er was één scan open waar 2 douaniers achter zaten. Mijn koffer en rugtas moesten op de band en ik mocht doorlopen, geen levensgrote scan, niet eens een metaaldetector! Ze waren zo druk in gesprek dat er nauwelijks gekeken werd op het scherm toen mijn tassen door de scan gingen. Het was me gelukt om binnen 20 minuten van het vliegtuig naar de uitgang van het vliegveld te komen, inclusief controles. Nu kwam dit natuurlijk ook omdat onze vlucht zo vertraagd was, en wij één van de laatste vluchten waren, misschien zelfs wel de laatste.
Buiten kwam de hitte mij tegemoet. Een stevig tropisch windje maakte het aangenaam. Overal stonden mensen met bordjes, maar nergens iemand met mijn naam erop. Hier was ik al bang voor, aangezien ik veel te laat was. Taxi chauffeurs drongen zich op, in de hoop mij een lift te kunnen geven. Ik wees ze vriendelijke af. Eén chauffeur bood aan om voor mij te bellen. Ik gaf hem het telefoonnummer van diegene die mij zou ophalen. Hij belde twee keer. Beide keren waren de gesprekken kort en in het Spaans, dus ik begreep er niets van. Hij vertelde mij dat deze man er over 10 minuten zou zijn. Tevreden nam ik afscheid van de taxi chauffeur en ben ik verderop gaan zitten. Ik denk dat hij best wel baalt omdat ik hem geen fooi heb gegeven. Het is lastig om in zo'n situatie in te schatte of iemand het daadwerkelijke goed met je voor heeft of dat het uit eigen belang is. Het is in zo'n situatie toch helaas vaak het laatste. Hoewel ik niet slecht probeer te denken om deze man, of wie dan ook.

Nog geen 2 minuten na dit gesprek kwam er een vrouw aangelopen met een bordje met mijn naam erop. Dus ik weet niet wie die taxi chauffeur aan de lijn heeft gehad, maar het was zeker niet deze vrouw. Deze vrouw sprak alleen Spaans, maar er was een Amerikaanse man bij haar. Via hem konden we communiceren. Zij vertelde mij dat ze voor ze vertrekt naar het vliegveld om mensen op te halen ze altijd eerst de vlucht controleert, omdat vliegtuigen vanuit Amerika nogal vaak te laat komen. Ze heeft dus niet lang op me staan wachten, ze was er net. Dit stelde mij wel gerust, anders was het ook zo vervelend voor haar geweest. De Amerikaan was nu 4 maanden in Costa Rica, en ook 4 maanden op de talenschool, waar ik maandag ook heen ga. Hij zat er zelfs aan te denken om definitief te gaan wonen in Costa Rica.
Na een autorit van dik een half uur kwamen we aan bij het huis waar ik 2 weken in ga wonen. Het is een mooi ruim huis, met een groot hek eromheen. Ik slaap aan de achterkant, waar de serre aan vast zit. Maria, mijn gastvrouw, was nog wakker en omhelsde me uitgebreid (dit is normaal in Costa Rica, ook bij vreemde). Ze gaf me en rondleiding door het huis en vroeg daarna aan mij of ik wat eten wou of dat ik wou gaan slapen. Ik was kapot na een reis van 30 uur, en ik koos voor het laatste.